Kristrún Frostadóttir forsætisráðherra situr uppi með þrjú brýn úrlausnarefni sem komið hafa á hennar borð frá og með miðvikudeginum 3. desember. 

Forsætisráðherra eða aðrir fyrir hönd menntamálaráðherra sýndu forseta þingsins og þar með þingheimi öllum þá óvirðingu að tilkynna ekki formlega um forföll Guðmundar Inga fyrir upphaf þingfundar.

Fjölmiðlar hefðu ekki birt þessi ummæli nema vegna þess að þau eru forkastanleg á þeim stað sem þau féllu og hver eigandi þeirra er. 

Völd Stefáns Eiríkssonar útvarpsstjóra og trúverðugleiki eru í húfi vegna ágreinings um hver ákveður þátttöku í söngvakeppninni.

Guðmundur Kristinn er varaformaður Flokks fólksins af því að hann situr og stendur eins og Inga Sæland vill. Inga er hins vegar burðarás ríkisstjórnarinnar og þungamiðjan í valkyrjuhópnum sem hreykir sér af því að hafa öll völd.

Ef til vill er eina leiðin til að skilja þetta undarlega ferli að skoða persónurnar Pútin og Trump, styrk þeirra og veikleika. Þetta snúist um völd og peninga án þess að votti fyrir meðaumkun með þeim sem þjást vegna stríðsins.

Viðreisn situr ekki ein í ríkisstjórninni. Hún hugsar hins vegar aðeins um sig, meiri sérhagsmunaflokkur hefur ekki sest hér við völd. Þetta birtist á öllum sviðum.

Tvö áhrifamikil blöð segja 1. des. ekki vera þjóðhátíðardaginn, annað nefnir veðrið og hitt að þjóðin sjái enga sérstaka ástæðu til fagna því sem gerðist 1. des. 1918.

Ég man eftir því hvað Matthíasi Johannessen ritstjóra þótti mikils virði að hafa viðurkennt og virt tónskáld eins og Jón sem gagnrýnanda við blaðið. Það yki hróður þess, trúverðugleika og heimildargildi.