Svarið kallar á spurningu um hvort ráðherrann sé andvígur þeirri skipan loftslagsmála sem alþingi samþykkti í mars 2020. Er hann sammála Sigurjóni en situr nauðugur uppi með orðinn hlut?

Einkennilegt er að ekki skuli minnst á beitarland í þessu sambandi. Rannsóknir á bindingu þess standa alls ekki að baki rannsóknum á bindingu votlendis.

Það hefur enginn verið með hugann við bakdyr Brussel aðrir en Viðreisnarfólkið því að það er komið þar inn, hvað sem Sigmar hrópar.

Hjá Dönum leiðir matið á hættunni til þessarar miklu fjárfestingar til varna gegn loftárásum. Hér leiðir niðurstaðan inn á við til þess að hugað skuli að skipulagi öryggis- og varnarmála innan stjórnarráðsins og stjórnkerfisins.

Það er sem sagt í krafti stjórnmálareynslu utanríkisráðherra sem nýtur ótvíræðrar virðingar forsætisráðherra sem ríkisstjórnin hefur ákveðið að beita klækjastjórnmálum í ESB-málinu á heimavelli.

Stefna utanríkisráðuneytisins um stóraukna fjölgun Schengen-áritana til að bæta hag ríkissjóðs minnir á að stjórnvöld á Möltu höfðu lengi tekjur af sölu vegabréfa.

Miðað við hrikalega stöðu Verkamannaflokksins og óvinsældir Støre undir lok árs 2024 er kraftaverki líkast að hann auki nú fylgi sitt í kosningum.

Hvernig væri, í ljósi reynslunnar, að staldra við og velta fyrir sér öðrum þáttum þessa máls en að brjóta niður afgreiðslukerfið, þann öryggisventil sem löggjafinn hefur sett um þetta efni? 

Þegar stjórnmálamenn tala eins og kosningin sé sjálfgefin dyggð – án þess að ræða til hvers hún leiðir – þá vantar kjarnann í lýðræðisumræðuna.

Með úthagabeit sauðfjár er unnt að breyta gróðri í verðmæta afurð án þess að nota áburð eða olíu til fóðurframleiðslunnar.

Koma ætti „fiskvinnslunni úr landi“. Þá þyrfti ekki að „hafa áhyggjur af henni í viðræðum við Evrópusambandið.

Það eru einfaldlega engin rök fyrir því að við framseljum vald og afsölum okkur fullveldi með aðild að ESB til að auka öryggi þjóðarinnar.

Í umræðum um aðild Íslands að Evrópusambandinu hefur athygli nú í fyrsta sinn verið beint sérstaklega að öryggismálum. 

Leiðtogi fjölmennasta lýðræðisríkis heims, Narendra Modi, forsætisráðherra Indlands, heimsótti nú Kína í fyrsta sinn í sjö ár. Hann leiddi Pútin inn í fundarsalinn í Tianjin. 

Nú þegar málin virðast hafa snúist móttakandanum í óhag vill hann kasta ábyrgðinni til baka og benda á þá sem afrituðu gögn á lykilinn og afhentu hann.

Þetta ætti að breyta viðhorfi talsmanna öflugra loftslagsaðgerða til kolefnisbindingar sauðkindarinnar. Sumir þeirra hafa gert hana og framleiðslu lambakjöts að blóraböggli í umræðum um loftslagsmál.

Það er furðulegt að látið sé hér eins og íslenskir stjórnmálamenn og kjósendur hafi getað verið ósnortnir af þessum evrópsku meginstraumum um miðjan síðasta áratug.

Árangur eða árangursleysi í skólum ræðst ekki af öðru en aðferðunum sem beitt er við kennslu. Aðferðirnar verða að taka mið af nemendahópnum en markmiðið á ávallt að vera það sama: að ná árangri. 

Þarna þrýstir framkvæmdastjórinn á mjög auman blett í stjórnarsamstarfinu undir forsæti samfylkingarkonunnar Kristrúnar Frostadóttur því að fastheldni í þetta neitunarvald um fjölgun lóða er meginstoð skortsstefnu Samfylkingarinnar í húsnæðismálum.

Það er athyglisvert að af hálfu íslenskra stjórnvalda skuli engum áhuga lýst á að Íslendingar verði með skipulegum og metnaðarfullum hætti virkir þátttakendur í byltingunni sem er að verða í öryggisgæslu á Norður-Atlantshafi.

Ágúst Ólafur Ágústsson er augljós kommissar Kristrúnar í barna- og menntamálaráðuneytinu. Hann hefur ekki látið sig málefni á verksviði ráðuneytisins varða en hann kann hins vegar að nota augu og eyru í þágu Samfylkingarinnar.

Umræður um menntamál eiga að vera pólitískari hér. Málaflokkurinn er ekkert einkamál uppeldis- og menntavísindamanna.

Í þessu ljósi ber það ekki vott um mikla stjórnlist á fyrstu átta mánuðum ríkisstjórnarinnar að forsætisráðherrann sitji með bæði þessi mál í fanginu án þess að ráða neitt við þau.

Von Brusselmanna er að jákvæð afstaða Íslendinga fyrir ESB í þjóðaratkvæðagreiðslu verði til þess að Norðmenn íhugi sinn gang og sæki í þriðja sinn um aðild að ESB.

Af frétt Morgunblaðsins nú má álykta að innan meirihluta borgarstjórnar séu hugmyndir um að breyta ráðningarreglum á þann veg að það verði ekki borgarráð heldur borgarstjóri sjálfur sem ráði innri endurskoðanda.

Veruleikinn er ekki í samræmi við óskir forsætisráðherra og hún hefur ekki látið verkin tala. Verðbólga hækkar og vextir hætta að lækka í fyrsta sinn síðan í október í fyrra eftir að Kristrún hefur verið á tánum í átta mánuði.

Nú þegar þetta er skrifað 20. ágúst 2025, réttum tveimur vikum eftir þöggunina í Þjóðminjasafninu, hefur Silja Bára ekki brugðist við fyrirspurnum blaðamanna vegna atviksins. 

Öll slagorðin vegna borgarlínu eru í anda þess áróðurs sem hér var rekinn fyrir austurþýsku Trabant-bílunum á sínum tíma undir slagorðinu: Skynsemin ræður!

Þá grunaði mig að kennaranám og viðhorf fræðimanna til þess hvernig helst mætti stuðla að árangri í námi hefði fjarlægst það sem ég leit á sem veruleika í samfélagi okkar.

Áhugaleysi ESB-aðildarsinna á raunverulegri sérreglu fyrir Ísland í sjávarútvegsmálum stafar af því að henni yrði strax hafnað, aðlögunarviðræður við ESB yrðu tilgangslausar. 

Þegar rennt er yfir fyrirsagnir frétta og fréttaskýringa eftir Alaskafundinn blasir sú skoðun við lesandanum að Pútin komi með pálmann í höndunum frá honum.

Fundurinn í Alaska verður kannski aðeins fjölmiðlasýning tveggja karla á áttræðisaldri sem vilja minna heiminn á að þeir séu enn karlar í krapinu?

David Betz telur að innan samfélaganna hafi myndast hópar skilgreindir af kynþætti sínum, trúarbrögðum, þjóðerni eða menningarlegum uppruna sem setji eigin hagsmuni í forgang, á kostnað sameiginlegra hagsmuna. 

Sé diplómatíska umbúnaðinum sleppt þýddi þessi boðskapur ESB og þýðir enn þann dag í dag: það er ekki unnt að semja um varanlega undanþágu frá neinu.

Gagnrýni á Merz fyrir að bregðast trausti Ísraela sprettur ekki síst af djúpstæðum tilfinningum í þýsku þjóðarsálinni. Þá er hann sakaður um skort á samráði við töku ákvörðunarinnar. 

Amanda Statham mælir með september á Íslandi. Hún segir að sumum kunni að þykja það úr leið að nefna Ísland meðal paradísareyja en vinsældir þess aukist mikið.

Reglan er fyrst og fremst félags- og umhverfispólitísk ráðstöfun til að verja litla, brothætta atvinnugrein, ekki til að vernda stóran útflutningsdrifinn sjávarútveg eins og á Íslandi.

Þennan texta birti ég ekki aðeins vegna þess að ég er sammála honum heldur til að sýna svart á hvítu hvernig nota má vitvélar í rökræðum um gamalkunn ágreiningsmál.