Undir lok greinar sinnar víkur Hannes Hólmsteinn að því atriði sem ég hef rætt vegna ásakana dr. Ólínu um að faðir minn hafi beitt sér gegn útgáfu bóka Laxness í Bandaríkjunum.

Sú tilhögun á þyrlurekstrinum sem birtist vegna krafna flugvirkja er algjörlega óviðunandi. Þar er þjóðaröryggi í húfi með lokaábyrgð á forsætisráðherra.

Páfi Thorvaldsens situr uppgefinn í stól sínum eftir þjáningarnar sem hann mátti þola vegna Napóleons. Haft er eftir Thorvaldsen þegar hann leit á lokagerð styttunnar árið 1831: „Þarna var ég líklega of norrænn.“

Þarna er vikið að því kjarnaatriði í orðaskiptum mínum við dr. Ólínu. Það liggur ekkert fyrir um að faðir minn eða önnur íslensk yfirvöld hafi beitt sér gegn útgáfu bóka Laxness í Bandaríkjunum.

Hvar þetta fellur í skilgreiningu á upplýsingaóreiðu skal ósagt látið. Eitt er víst, ásetningur borgarstjórans í Reykjavík var skýr.

Það er eins gott að þeir vandi sig sem hafa að atvinnu að miðla okkur fréttum og efla okkur traust í garð þess sem er í boði.

Mikil reiði hefur gripið um sig í Danmörku vegna þess hvernig Mette Frederiksen, forsætisráðherra jafnaðarmanna, hefur beitt sér vegna COVID-19-faraldursins.

Í bókinni lagði dr. Ólína lykkju á leið sína og endurtók ósannindi um að faðir minn hefði hindrað útgáfu bóka Halldórs Laxness í Bandaríkjunum í lok fimmta áratugarins.

Af þessum orðum dregur almennur lesandi væntanlega þá ályktun að verra sé að vera kallaður skoffín en skuggabaldur þótt svo sé augljóslega ekki.