Andrúmsloftið á þingi nú nokkrum mánuðum eftir kosningar er verra en lengi hefur verið. Ný-píratinn Andrés Ingi Jónsson leggur sitt af mörkum til þess.

Fjölmiðlamenn ættu að læra muninn á matvælaöryggi annars vegar, sem snýr að heilbrigði matvæla, og fæðuöryggi hins vegar.

Telur Hildur Sverrisdóttir réttilega að þessi orð jaðri „við ósmekklegheit“ og hljóti „að teljast tylliástæða fyrir málflutningi um inngöngu Íslands í ESB á fölskum forsendum“.

Viðbrögðin á heimavelli við orðum Bidens eru í raun undarlegri en það sem forsetinn sagði.

Hvarvetna á Norðurlöndunum utan Íslands hafa forsætisráðherrar stigið fram og kynnt mikilvægar ákvarðanir til að treysta varnir þjóða sinna og enn meira sé í farvatninu.

Biden hafði því rétt fyrir sér þegar hann sagði í gær að ár og dagur væri síðan NATO-ríkin hefðu staðið svo þétt saman.

Þingsköp alþingis veita þingmönnum svigrúm til upphlaupa af þessu tagi. Á tímum þegar varað er við hættunni af upplýsingaóreiðu má spyrja hvort ekki sé skynsamlegt að þrengja þetta svigrúm.

Erfitt er að sjá hana brúaða eða hvernig Vladimir Pútin getur snúið til baka sem alvöru þátttakandi í viðræðum á alþjóðavettvangi. Hann hefur brotið allar brýr að baki sér.

Taldi Henry Kissinger sig hafa lausn á Úkraínudeilunni sem þá var. Ekkert var gert með hugmynd hans þá þótt hún sé rædd núna.

Þegar texti á borð við þennan er lesinn duga engar rökræður. Annaðhvort gengur maður inn í heim hliðar-raunveruleikans eða heldur sínu hversdagslega striki.

Prófkjör sjálfstæðismanna í Reykjavík dró eðlilega að sér mesta athygli enda má segja að mest sé í húfi fyrir flokkinn að hann nái vopnum sínum í höfuðborginni.

Þessi tillaga Viðreisnar er ekki um öryggis- og varnarmál þótt Hanna Katrín segi það í blekkingarskyni.

Hér standa ESB-aðildarsinnar allt öðru vísi að verki. Þeir boða ekkert málefnalegt til stuðnings kröfunni um að ESB-málið verði nú sett á dagskrá.

Það er ómaklegt og vanvirða við málstað Úkraínumanna og samstöðuna þeim til stuðnings og þjóðaröryggisstefnu Íslands á örlagastund að ESB-aðildarsinnar hefji að nýju sundrungariðju sína án málefnalegra ástæðna.

Kjarni málsins er að undir stjórn Dags B. Eggertssonar og liðsmanna hans er Reykjavík hætt að virka. Þjónustustigið minnkar en kostnaðurinn eykst.

Bretar áttu frumkvæði að samstarfinu til að efla varnarmátt þátttökuríkjanna með sameiginlegum heræfingum.

Þegar Pútin tók að predíka að Úkraína væri í raun ekki til vegna þess að þar byggi ekki nein sérstök þjóð vakti það spurningar hjá mörgum um hvort Rússlandsforseti væri með öllum mjalla.

Nú kemur í ljós hvort Inga Sæland telur ályktun um ESB-aðild stuðla að þeirri samstöðu sem Logi Einarsson segir ríkja meðal „umbótaflokkanna“.

Að gera lítið úr eða jafnvel hæðast að framlagi Svisslendinga gegn Pútin og félögum hans vegna innrásarinnar og blóðbaðsins í Úkraínu er rangt.

Allt er þetta til marks um óðagotstilraun til að „koma sér inn í umræðuna“ eins og stjórnmálamenn orða það þegar dregið er upp flokksflagg í tilefni stóratburðar í von að fá brot af athyglinni sem að atburðinum beinist.

Hér ættu þeir sem enn burðast með NATO-óvild kalda-stríðs-áranna á bakinu að kasta úreltum byrðum af sér og stilla sig inn á samtímann að þýskri fyrirmynd.

Innan raða vinstri-grænna verða menn að gera upp við sig hvort ekkert hafi breyst frá 1999 í alþjóðamálum sem hrófli við öryggismálastefnu flokksins.

Almenn skynsemi segir að breytingin í okkar heimshluta sé í þá átt að nú þurfi jafnvel meiri stöðuga viðveru herafla á Íslandi en Albert Jónsson fór fram á fyrri helmingi annars áratugar aldarinnar.

Stjórnmálaskýrendur benda á að flokkarnir hafi haft óvenjulega hraðar hendur við að ná saman um þessa stefnubreytingu í dönskum öryggismálum.

Hér fer í raun ekkert á milli mála. Ríkisstjórnir Finnlands og Svíþjóðar eru á lokastigi ákvarðana um aðild að NATO.

Í anda friðmælastefnunnar og hugmynda um að með viðskiptum við Rússa töldu þýskir stjórnmálamenn að þeir gætu haldið aftur af Pútin. Þetta reyndist röng stefna.

Kjarnorkuvopninu má beita á ýmsan hátt, til dæmis að í gervi hryðjuverkamanns eins Zelenskjí sakar Pútin um að gera.

Pútin vonaði að flóttamannastraumur frá Úkraínu vestur á bóginn mundi setja allt á annan endann innan ESB, minnugur uppnámsins þar árin 2015-2016 vegna flótta- og farandfólksins.

Táknrænar aðgerðir hitta diplómata í hjartastað, þeim eiga íslensk yfirvöld að beita gegn sendiherra Rússa á Íslandi sem móðgar forseta Íslands, lýgur í fjölmiðlum og svertir ímynd Íslands í huga Rússa.

Framlag prófessorsins minnir á nauðsyn þess að hér verði til hugveita eða fræðilegur vettvangur „sem sinnir rýni á öryggis- og varnarmálum“ svo að vitnað sé í orð Óla Björns Kárasonar.