Sunnudagur 20. 03. 11.

Eitt af því sem haldið er stíft  fram í umræðum um Icesave-málið er að Íslendingar einangri sig og hljóti alþjóðlega útskúfun segi þeir nei 9. apríl. Í dag hitti ég franskan lögfræðing hér í París og barst talið að Icesave. Hann taldi fráleitt annað en Íslendingar segðu nei. Enginn þjóð ætti að láta bjóða sér þetta. Ég er þeirrar skoðunar að álit þjóðarinnar út á við minnki við að segja já. Kannski kann einhverjum útlendingum að þykja einkennilegt að unnt sé að leggja mál sem þetta fyrir íslensku þjóðina. Úr því að það sé gert, hljóti menn að hafna því að taka á sig löglausar byrðar.

Hræðsluáróðurinn vegna ásýndar þjóðarinnar á alþjóðavettvangi minnir á stóryrðin sem féllu þegar ákveðið var að hefja hvalveiðar að nýju. Þær áttu að kalla yfir okkur reiði og útskúfun. Þá börðust og berjast enn fjölmenn alþjóðasamtök gegn ákvörðun íslenskra stjórnvalda og fyrirtæki erlendis með íslenskan varning gripu til viðskiptabanns á þennan varning til að verjast mótmælendum.

Ferðamönnum á Íslandi hefur aldrei fjölgað meir en síðan hvalveiðar hófust að nýju. Ekkert af hrakspánum hefur ræst. Engin sambærileg barátta er háð erlendis vegna Icesave og hvalveiðanna. Úrtölumennirnir nú eru allir á Íslandi og flestir í ráðherrastólum eða á alþingi auk hóps lögfræðinga þar sem þá ber hæst sem tóku að sér að verja málstað Baugsmanna á sínum tíma.