Til upprifjunar 10 árum eftir hrun
Tvö dæmi vegna 10 ára afmælis hrunsins
Nú minnast menn 10 ára afmælis hrunsins. Hér á þessari vefsíðu má lesa lýsingar á þessum atburðum frá mínum sjónarhóli. Tvö dæmi:
Dagbók 4. október 2008:
„Jafnt í Reykjavík sem París komu menn saman í dag til að ræða aðgerðir vegna hinnar alþjóðlegu fjármálakreppu. Eftir að Bandaríkjaþing ákvað að verja mætti 700 milljörðum dollara til að tryggja bandaríska fjármálakerfið, er talið líklegt, að aukin festa hafi skapast.
Í Reykjavík hittust ráðherrar, verkalýðsforingjar, atvinnurekendur og bankastjórar. Leitað var leiða til að mynda víðtæka samstöðu um leið til að tryggja stöðu íslenska fjármálakerfisins.
Í París hittust forseti Frakklands, kanslari Þýskalands og forsætisráðherrar Bretlands og Ítalíu auk seðlabankastjóra Evrópu og forsætisráðherra Lúxemborgar, en hann tók þátt í fundinum sem talsmaður fjármálaráðherra 27 ESB-ríkja. Tilgangur fundarins var að ákveða, hvaða úrræði myndi best duga til að treysta evrópska fjármálakerfið.
Fjármálaráðherra Finnlands sagðist sætta sig illa við, að þessi hópur manna tæki ákvarðanir fyrir öll ESB-ríki um þessi efni.
Helstu fréttir fjölmiðla af fundinum í Reykjavík voru þess efnis, að sett yrði það skilyrði fyrir sameiginlegu átaki fyrir íslenska fjármálakerfið, að Íslendingar óskuðu eftir aðild að Evrópusambandinu - það er þeir yrðu í sömu stöðu og ESB-þjóðirnar, sem biðu í dag eftir niðurstöðunni í París.
Geir H. Haarde, forsætisráðherra, sagði í sjónvarpsfréttum RÚV, að þessar fréttir um ESB-skilyrðið ættu ekki við rök að styðjast. Fundirnir í dag hefðu alls ekki snúist um það mál. Morgunblaðið er þó með forsíðufrétt um þetta sunnudaginn 4. október!“
Pistill 7. október 2008:
„Af öllu því, sem sagt hefur verið hér undanfarna daga í tengslum við hamfarirnar í fjármálaheiminum, eru yfirlýsingarnar um, að Ísland hefði verið betur sett innan Evrópusambandsins eða þessi vandræði sýndu, að Ísland yrði betur sett innan sambandsins, hinar einkennilegustu. Enginn fótur er fyrir þessum yfirlýsingum, þegar litið er til þess, sem er að gerast innan ESB þessa dagana. Þar koma menn sér ekki saman um nein sameiginleg viðbrögð heldur tekur hvert ríki ákvörðun með eigin hagsmuni í huga og sætir ámæli, ef eitthvað er gert, sem getur skapa öðrum vanda, eins og Írar máttu reyna, eftir ríkisstjórn þeirra ákvað að tryggja innistæður í bönkum. Síðan hafa fleiri ESB-ríki siglt í kjölfarið, nauðug, viljug. Sannast enn vegna þessa, að enginn er annars bróðir í leik, þegar hagsmunir af þessum toga eru í húfi.
Að öllu athuguðu ættu atburðir síðustu daga að kalla á skýrari og sterkari rök frá þeim, sem vilja Ísland í ESB, frekar en látið sé á þann veg, að nýta eigi núverandi ástand til að knýja á um nýja stefnu gagnvart ESB.“