Skuldafenið og Borgarskjalasafn
Borgarskjalasafnið verður aldrei bjarghringur í skuldafeni meirihlutans. Miklu meira en niðurlagningu þess þarf til að lækka ávöxtunarkröfuna.
Vandræði Reykjavíkurborgar vegna skorts á lánsfé aukast jafnt og þétt. Innherji á visir.is birti föstudaginn 24. febrúar frétt undir fyrirsögninni: Borgin í þungum róðri á skuldabréfamarkaði.
Í fréttinni segir að hækkun ávöxtunarkröfunnar á skuldabréfum Reykjavíkurborgar skili sér í „verulega þungri vaxtabyrði“ á nýjum lánum. Krafan á óverðtryggða skuldabréfaflokknum RVKN 35 1, sem standi í ríflega 8,8%, hafi hækkað um 1,5 stig frá áramótum.
Ávöxtunarkrafa Reykjavíkurborgar snýr að þeim vöxtum sem borgin þarf að greiða til að fá lán á skuldabréfamarkaði. Í kröfunni birtist áhættumat lánveitenda, skuldabréfakaupenda, á fjárhagsstöðu Reykjavíkurborgar. Tölurnar sýna hve hratt sígur á ógæfuhliðina hjá borgarsjóði.
Afneitun í fjármálum borgarinnar einkennir stjórnarhætti Dags B. Eggertssonar borgarstjóra. Nú þyngist róðurinn þegar innlendi skuldabréfamarkaðurinn lokast á Reykjavíkurborg, „Græn skuldabréf“ borgarinnar til að standa undir kostnaði við borgarlínu, lagningu hjólreiðastíga og göngustíga, LED væðingu götulýsingar, hleðslustöðvar fyrir rafbíla og fleira seljast ekki.
Fimmtudaginn 16. febrúar hófst opinber aðför Dags B. gegn Borgarskjalasafni með tillögu í borgarráði sem hann vildi að samþykkt yrði umræðulaust. Var því hafnað. Fór borgarstjóri með tillögu sína sem leyndarmál í viku og þá færðust umræður um málið á grátt svæði.
Undrun vakti að borgarstjóri sagði á ruv.is mánudaginn 27. febrúar að Reykjavíkurborg mundi spara „rúma sex milljarða króna á næstu sjö árum með því að reka starfsemi borgarskjalasafns í samvinnu við þjóðskjalasafnið frekar en að ráðast í nauðsynlegar framkvæmdir til að koma borgarskjalasafni í rétt horf og reka sem sjálfstæða einingu“.
Þarna er víst gert ráð fyrir að reist verði hús yfir Borgarskjalasafnið. Innan ramma skynsamlegrar umræðu um framtíð safnsins var yfirlýsingin út í hött.
Leita verður annarra skýringa á óðagoti borgarstjóra í þessu máli en snýr að stöðu og gagnsemi Borgarskjalasafns enda hefur ekki komið fram nein fagleg gagnrýni á starfsemi safnsins undir stjórn Svanhildar Bogadóttur.
Vegna braggamálsins fræga fyrir þremur árum réðst yfirstjórn borgarinnar að vísu á safnið þegar það benti á misbrest á lögbundinni skráningu skjala.
Sex milljarða sparnaðaryfirlýsingu borgarstjóra 27. febrúar ber að skoða sem neyðarkall hans. Lánardrottnar vilja ekki lengur kaupa skuldabréf borgarinnar nema fyrir liggi skýr yfirlýsing um hvert stefni í fjármálum borgarinnar. Þarna boðaði borgarstjórnin sex milljarða sparnað út í loftið og blekkingarleiknum verður haldið áfram í borgarstjórn í dag (7. mars).
Leyndin og óðagotið sýnir örvæntingu meirihluta sem er að sökkva í skuldafen. Í stað þess að hverfa frá „grænu gæluverkefnunum“ á að slátra Borgarskjalasafninu. Að eyðileggja söfn er almennt talið hámark menningar- og metnaðarleysis opinberra valdhafa.
Borgarskjalasafnið verður aldrei bjarghringur í skuldafeni meirihlutans. Miklu meira en niðurlagningu þess þarf til að lækka ávöxtunarkröfuna.