Lofsamleg umsögn um Þrymskviðu
Þrymskviða, ópera eftir Jón Ásgeirsson tónskáld var flutt í Norðurljósum í Hörpu föstudaginn 26. október. Minntist ég þess hve ánægjulegt var að sjá hana árið 1974 þegar hún var frumflutt í Þjóðleikhúsinu. Var hún valin til flutnings sem verðlaunaverk í tilefni af 1100 ára afmæli Íslandsbyggðar.
Verkið er reist á Eddukvæðum og segir frá því þegar Þór fer til jötunheima dulbúinn sem Freyja til að ná í hamar sinn. Þetta er gamanverk í fjórum þáttum og kárnar gamnið eftir því sem líður á verkið. Hámarki nær það í glæsilegum lokakór.
Leikstjórinn Bjarni Thor Kristinsson (t.v.) og hljómsveitar- og kórstjórinn Gunnsteinn Ólafsson fagna Jóni Ásgeirssyni tónskáldi í lok sýningarinnar á Þrymskviðu í Norðurljósum föstudaginn 26. október 2018.
Jón Ásgeirsson varð níræður á dögunum en um
margra áratuga skeið var hann samhliða tónsmíðum og kennslu tónlistargagnrýnandi
Morgunblaðsins. Tókust þá með okkur
kynni því að Jón staldraði oft við á ritstjórninni þegar hann kom þangað með vélritaða
umsögn sína fyrir tíma tölvunnar. Á stórum stundum skrifaði hann texta sinn að
kvöldi sýningar svo að birta mætti hann næsta dag. Mikill metnaður var af hálfu
ritstjóra að birta umsagnir um listviðburði og bækur hratt og skipulega.
Flytjendum var innilega fagnað í lok sýningar föstudaginn 26. október 2018.
Að þessu sinni birtist umsögn um sýninguna á Þrymskviðu í Fréttablaðinu föstudaginn 2. nóvember eftir Jónas Sen. Hann segir meðal annars:
„Bjarni Thor Kristinsson var leikstjóri og vann verk sitt ágætlega, því hvergi var dauður punktur í sýningunni. Einsöngvararnir stóðu sig mjög vel í leik og söng. Guðmundur Karl Eiríksson var flottur Þór, röddin hraustleg og kröftug. Þorsteinn Freyr Sigurðsson var líka prýðilegur sem Heimdallur og það sópaði að Keith Reed í hlutverki Þryms. Agnes Thorsteins var skemmtilega ögrandi í hlutverki Grímu, systur hans. Og Margrét Hrafnsdóttir var svipmikil Freyja þó hún hafi verið eilítið óörugg í byrjun.
Eyjólfur Eyjólfsson var frábær. Bæði var söngurinn stórfenglegur og hann var einkar trúverðugur í hlutverki hins slóttuga Loka. Ekki síst þegar hann var í dragkenndu gervi þjónustustúlku en þá stal hann eftirminnilega senunni.
Sinfóníuhljómsveit unga fólksins spilaði, sem var dálítið óheflað eins og við er að búast þegar nemendur leika. Sömu sögu er að segja um Háskólakórinn, sem samanstendur af misskóluðu áhugafólki.Leik- og sönggleðin fleytti þeim engu að síður yfir tæknilega örðugleika. Þeim tókst svo um munaði að magna upp réttu stemninguna undir líflegri stjórn Gunnsteins Ólafssonar.
Þrymskviða er stórskemmtileg og áhrifarík ópera. Ekki aðeins eru laglínurnar það grípandi að þær ómuðu lengi í höfði mínu eftir sýninguna, heldur er uppbygging verksins afar sannfærandi. Flæðið í tónlistinni er óheft, stígandin í henni markviss og spennandi. Sumir kaflarnir framkölluðu gæsahúð; hvílíkir hápunktar! Óskandi væri að Þrymskviða yrð sett upp aftur og þá í stærri sviðsetningu; hún á það svo sannarlega skilið.“
Undir þessi orð Jónasar skal tekið. Það er aðdáanlegur dugnaður hjá Gunnsteini Ólafssyni og samstarfsmönnum hans að efna til þessa listviðburðar.
Nú þegar Þór og Loki eru orðnar heimsþekktar Merlin hetjur ætti að sýna þessa óperu reglulega fyrir íslenska og erlenda áhorfendur með glæsilegri skrá þar sem textar eru prentaðir á íslensku og ensku. Arfur Snorra Sturlusonar frá Reykholti tekur á sig ýmsar myndir – okkur ber að leggja rækt við frumleikann.