Hörður Sigurgestsson – minning
Morgunblaðið, mánudaginn 6. maí 2019
Eftir innritun í Háskóla Íslands og við þátttöku í störfum stúdentaráðs um miðjan sjöunda áratuginn hafði ég fyrst spurnir af dugnaði Harðar Sigurgestssonar. Hörður var formaður stúdentaráðs 1960 til 1962 fyrir Vöku, félag lýðræðissinnaðra stúdenta. Hann lét verulega að sér kveða, til dæmis við rekstur á Hótel Garði. Hann útskrifaðist sem viðskiptafræðingur árið 1965 og fór síðan til MBA-náms við Wahrton School University of Pennsylvania í Philadelphia í Bandaríkjunum. Fáeinum árum eftir að hann kom þaðan árið 1968 tókust með okkur góð kynni sem urðu að vináttu í áranna rás og hittumst við reglulega með góðum félögum til að ræða landsins gagns og nauðsynjar eins lengi og heilsa Harðar leyfði.
Myndin birtist í Morgunblaðinu 7. maí með þessum texta: Útför Harðar Sigurgestssonar, fyrrverandi forstjóra, fór fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík í gær. Séra Hjálmar Jónsson jarðsöng, organisti var Kári Þormar. Örnólfur Kristjánsson lék einleik á selló, Viðar Gunnarsson söng einsöng og Kammerkór Dómkirkjunnar söng. Jarðsett var í Gufuneskirkjugarði.Líkmenn voru Björn Bjarnason, Þórður Sverrisson, Garðar Halldórsson, Grétar Br. Kristjánsson, Vigdís Þórarinsdóttir, Sigurgestur Guðlaugsson, Brynjólfur Bjarnason og Þórður Magnússon.
Hörður lagði lykilskerf af mörkum við að
skapa nýjan stíl við stjórnun íslenskra fyrirtækja í alþjóðlegum
rekstri. Um langt árabil var ekkert mikilvægt mál leitt til lykta í
íslensku viðskiptalífi án þess að Hörður kæmi að því beint eða óbeint.
Hörður
var gætinn og íhugull. Kynnti sér mál til hlítar með vísan til góðrar
greiningar. Allar ákvarðanir hans voru vel rökstuddar.
Hörð rak
aldrei í vörðurnar og lagði alltaf eitthvað til mála hvort heldur rætt
var um stjórnmál, viðskipti, ferðalög eða menningarmál, svo að ekki sé
minnst á flugvélategundir eða bíla, nýjar bækur eða uppfærslu á óperum
austan hafs og vestan.
Áhugi hans á stjórnmálum var einlægur og
mikill. Á sínum tíma vann hann að því sem félagi í fulltrúaráði
Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík að hvetja fólk til að kjósa flokkinn á
kjördag. Alla tíð fylgdist hann náið með framvindu mála á vettvangi
flokksins, sótti Varðarfundi og landsfundi.
Hollusta hans var
mikil við það sem honum þótti einhverju skipta. Var mikill fengur fyrir
Háskóla Íslands að Hörður samþykkti árið 1999 að setjast í háskólaráð
þegar menn utan skólans settust í fyrsta sinn í ráðið. Sinnti hann því
verkefni af eins miklum áhuga og öllu öðru. Hann varð fljótt
áhrifamikill á vettvangi skólans og ráðsins. Af sömu alúð sinnti Hörður
formennsku í stjórnum Sinfóníuhljómsveitar Íslands og Landsbókasafns
Íslands.
Á þessum vettvangi lágu leiðir okkar Harðar saman en
ekki í viðskiptalífinu. Ómetanlegt var að maður með hans reynslu og
viðhorf gæfi sér tíma til forystu á þessum sviðum.
Við Rut
minnumst með þakklæti og gleði stundanna með Áslaugu og Herði. Við voum
nágrannar í Fljótshlíðinni og í réttum tók Hörður gjarnan að sér
hliðvörslu fyrir nágranna okkar, Ásgeir heitinn Tómasson í Kollabæ.
Síðast
lágu leiðir okkar fjögurra saman erlendis í Semperoper í Dresden í
sumarbyrjun 2016 þegar við sáum Lohengrin eftir Wagner. Þangað komu
Áslaug og Hörður akandi frá Kaupmannahöfn og dáðumst við hin að dugnaði
þeirra. Minningin frá því þegar við stóðum í sólskini og hita á svölum
þessa sögufræga óperuhúss varpar birtu á allar ánægjustundirnar með
Herði.
Við vottum Áslaugu, börnum þeirra og öðrum ástvinum innilega samúð.
Blessuð sé minning Harðar Sigurgestssonar.