Fimmtudagur 15.10.1998

Þetta var dagur dagbókarinnar og skráði ég þá eftirfarandi hjá mér: Að venju fór ég á fætur undir 6.30 og hélt í Sundhöll Reykjavíkur, þar sem ég synti mína daglegu 500 metra, fór í nuddpottinn og síðan upp á sólpallinn til að þurrka mér. Það var varið að kólna í lofti en veðrið var stillt og bjart. Rétt sást rofa í dagsbirtuna. Átti minn daglega fund með foringjanum, Benedikt Antonssyni, og fleiri slógust í hópinn. Var kominn heim um 7.30 og las dagblöðin og bjó mig undir vinnudaginn. Um klukkan níu var ég kominn í menntamálaráðuneytið. Notaði tímann til klukkan 9.30 til að afgreiða ýmis skrifleg erindi og líta á tölvupóstinn. Einnig ræddi ég við Ásdísi Höllu Bragadóttur aðstoðarmann um þrjár ræður, sem ég þarf að flytja á morgun og laugardag. Klukkan 9.30 kom lögfræðingur með skjólstæðinga sína til viðtals við mig vegna starfsmannahalds við eina stofnun, sem undir ráðuneytið heyrir. Fékk um klukkutíma milli 10 og 11 til að ræða við nokkra í síma, svara tölvupósti og sinna skriflegum erindum. Meðal annars lagði ég á ráðinn með ráðuneytisstjóra og einum skrifstofustjóranna um dagsetningar fyrir norræna ráðherrafundi á næsta ári, en þá kemur í hlut Íslands að hafa forystu í norrænu samstarfi. Klukkan 11 var fundur með embættismönnum úr ráðuneytinu til að fjalla um samninga við þá aðila, sem standa að Fræðslumiðstöð bílgreina. Hún hefur verið rekin sem tilraunaverkefni í tvö ár og er vilji aðila að halda samstarfinu áfram en í breyttu formi. Hefur gengið erfiðlega að finna þetta form fram til þessa, en nú hef ég trú á, að lausn sé í sjónmáli. Klukkan 11.30 hitti ég sérfróða menn vegna viðræðna ráðuneytisins við Microsoft-fyrirtækið um íslenskun á tölvuhugbúnaði þess. Í júlí tókust tengsl milli ráðuneytisins og Microsoft. Höfum við lagt áherslu á að þróa þau áfram, þótt ekki sé enn tímabært að skýra frá því, sem áunnist hefur. Í hádeginu gekk ég niður í Alþingishús og fékk mér að borða þar og ræddi við nokkra flokksbræður um ýmis mál. Við fögnuðum meðal annars góðum árangri í fótboltanum kvöldið áður gegn Rússum. Var heldur kalt að sitja í norðangolunni á vellinum í tvo tíma. Klukkan 13.30 kom Kenneth East, fyrrverandi sendiherra Breta á Íslandi, til mín í ráðuneytið. Hann dvelst hér á landi í tvær vikur um þessar mundir. Dóttir hans Helen var fenginn til þess að fara í grunnskóla og framhaldsskóla og halda námskeið fyrir enskukennara í því skyni að kenna þeim það, sem á ensku nefnist “story telling" og við mundum kalla frásagnarlist, það er að segja sögu. Þau búa bæði heima hjá okkur og hefur verið mikið hjá þeim að gera. Meðal annars vaknaði sú hugmynd, að skemmtilegt yrði og fróðlegt að eiga sjónvarpsviðtal við Kenneth, eina sendiherrann, sem hefur verið vísað úr landi, en það gerðist í febrúar 1976 vegna deilunnar við Breta um 200 mílurnar. Við Kenneth kynntumst einmitt á þeim árum og höfum ræktað vináttu með okkur síðan. Varð að ráði, að kannaður yrði áhugi hjá Sigurði Valgeirssyni dagskrárstjóra sjónvarpsins á samtali, sem ég tæki við Kenneth. Bar þá svo vel í veiði, að einmitt í dag, 15. október, sama dag og 200 mílurnar komu til sögunnar 1975, var verið að taka upp svonefnd mánudagsviðtöl í sjónvarpinu og gátum við komist að í þeim umbúnaði. Fórum við inn í sjónvarp í tæka tíð til að geta hafið upptöku klukkan 14.00. Gekk það eftir og ræddum við saman í nákvæmlega 25 mínútur án þess að þurfa að stoppa, þótt það hafi að vísu runnið upp fyrir mér, að líklega hefði ég átt að vera búinn að æfa mig meira í því að leggja fyrir hann spurningar á ensku - verður laglegt fyrir mig að falla á enskuprófi í viðtali við þennan góðvin minn! Við sjáum hvað setur. Ég vona, að einhverjum þyki viðtalið forvitnilegt, það á minnsta kosti eftir að vera söguleg heimild fyrir þá, sem rifja upp þorskastríðin. Hitt var einnig ágæt tilbreyting að fá einu sinni að sitja í stól spyrjandans í sjónvarpinu en þurfa ekki sjálfur að sæta yfirheyrslu. Klukkan 16.15 hafði ég boðað alla helstu forystumenn í íslensku leiklistarlífi til fundar í menntamálaráðuneytinu í því skyni að ræða um frumvarp til leiklistarlaga áður en ég legði það fram í annað sinn á Alþingi. Í fyrra hlaut það ekki afgreiðslu, meðal annars vegna athugasemda frá þessum hópi. Í sumar hefur orðalagi og nokkrum ákvæðum verið breytt til að koma til móts við þau sjónarmið, sem kynnt voru á síðasta þingi. Fundinn í dag sóttu allir, sem til hans voru boðaðir. Umræður voru miklar og skýrðist betur fyrir mér, hverjar eru áhyggjur gagnrýnendanna. Stóð fundurinn í tæpar tvær klukkustundir, þannig að þegar ég kom heim voru réttir tólf tímar liðnir síðan ég hélt af stað í sund í morgun. Rut kona mín kom heim skömmu síðar. Hún er um þessar mundir að æfa fyrir upptökur, sem verða um helgina. Bjarni Benedikt sonur okkar kom nokkru síðar, en hann var að taka upp fyrir sjónvarpið, þátturinn heitir Kolkrabbinn, en þar er hann með stutt innslag einu sinni í viku og hefur verið að kynna íslenska arkitekta. Eftir kvöldmat sáum við einmitt annað framlag hans í þáttinn á þessum vetri, áður en þau mæðgin héldu á tónleika Sinfóníuhljómsveitar Íslands. Ég ákvað að halda mig heima meðal annars til að taka þátt í þessu skemmtilega framtaki að skrifa dagbók, sem ég geri almennt ekki, fyrir utan það, sem ég færi inn á heimasíðu mína á netinu einu sinni í viku og hef gert undanfarin ár, raunar allan tímann, sem ég hef gegnt störfum menntamálaráðherra. Líklega á það eftir að vera gagnleg heimild, að minnsta kosti fyrir mig, þegar fram líða stundir. Þar skrifa ég einskonar dagbók, sem er opin öllum, sem vilja heimsækja síðuna mína http://www.centrum.is/bb Ég hef tekið eftir því, að í ritstjórnardálkum Morgunblaðsins, leiðara og Víkverja, í þessari viku hefur þessi síða mín verið nefnd til marks um nýjar leiðir fyrir stjórnmálamenn til að hafa samband við umbjóðendur sína. Nefni ég þetta hér, því að einmitt í dag var smákafli um þetta í Víkverja. Get ég fullyrt, að notkun mín á netinu hefur leitt til þess, að ég hef getað sinnt mun fleiri erindum og fyrirspurnum en ég gat nokkru sinni látið mér til hugar koma, þegar ég tók upp á því af einstakri forvitni og nýjungagirni haustið 1994 að láta setja þetta samskiptakerfi inn á heimatölvuna mína. Þá hvöttu hinir ungu menn, sem að því stóðu að tengja mig, til þess að ég setti einnig upp heimasíðu, sem ég vissi ekki einu sinni hvað var, og hef ég síðan haldið henni úti með ómetanlegri tæknilegri aðstoð margra. Heimasíðan hefur einnig gefið mér tækifæri til að koma skoðunum mínum á framfæri og færa ýmislegt til geymslu, sem annars hefði lent í glatkistunni. Eins og einn önnum kafinn stjórnmálamaður sagði við mig á dögunum: áreitið er svo mikið, að ég er farinn að gleyma miklu meiru en áður, hlutirnir renna saman og erfitt er að rifja þá upp í réttri röð. Undir þetta get ég tekið en raunar held ég, að það geti létt á þessum geymslustöðvum heilans að hafa það fyrir reglu að punkta sumt af því hjá sér, sem maður vill ekki að fari forgörðum. Dagur dagbókarinnar ætti að verða til þess fallinn að benda mönnum á þessa leið auk þess sem hann getur gefið góða mynd af lífi íslensku þjóðarinnar á þessum drottins degi árið 1998.