Þriðjudagur 27. 12. 16

Eins og lesendur síðu minnar vita var ég enginn aðdáandi Donalds Trumps þegar hann bauð sig fram til forseta fyrir repúblíkana og er það raunar ekki heldur núna. Ég hef hins vegar skrifað tvær greinar eftir að hann var kjörinn forseti þar sem ég hef rýnt í umræður í bandarískum fjölmiðlum um eftirleik kosninganna 8. nóvember. Fyrri greinin birtist í Morgunblaðinu 16. desember og má lesa hana hér og síðari greinin birtist 10 dögum síðar, 26. desember, á vefsíðunni Kjarnanum og má lesa hana hér.

Við það að taka þetta efni saman áttaði ég mig enn einu sinni á hve varasamt er að treysta alfarið á frásagnir blaða eins og The New York Times og The Washington Post þegar lesið er um bandarísk stjórnmál og stjórnmálaátök. Blöðin eru verulega lituð af flokkssjónarmiðum í þágu demókrata og bregða ekki upp sömu mynd af stöðu stjórnmálaflokkanna og hún raunverulega er.

Eftir kosningarnar 8. nóvember eiga demókratar mjög undir högg að sækja. Þeir hafa greinilega fjarlægst kjósendur í stjórnartíð Baracks Obama og misráðið var að bjóða Hillary Clinton fram til forseta. Barátta hennar og Bernies Sanders um tilnefninguna til framboðs var greinilega háð meðal hóps Bandaríkjamanna sem hefur tiltölulega litla skírskotun til alls þorra þjóðarinnar þegar farið er út fyrir Kaliforníu eða ríkin í norðaustur horni Bandaríkjanna.

Að Donald Trump skyldi hafa náð kosningu er stærsti viðburðurinn á alþjóðavettvangi á árinu 2016. Hann sýnir mátt lýðræðisins, að með atkvæði sitt að vopni er fólk til þess búið að taka áhættu, að fara inn á nýjar ótroðnar slóðir í stað þess að treysta því áfram sem mótað hefur umgjörð þess í áratugi.

Þegar þetta er sagt krefst annar stórviðburður athygli: ákvörðun Breta um að segja skilið við Evrópusambandið. Þar gaf lýðræðið fólkinu frelsi til að hafna því sem það þekkti og halda inn á nýjar, órannsakaðar brautir.

Úrslitin 8. nóvember komu Donald Trump örugglega í opna skjöldu. Hann var undir sömu áhrifum og aðrir frá fjölmiðlunum sem töldu öruggt að hann gæti ekki sigrað. Úrslitin 23. júní komu David Cameron örugglega í opna skjöldu. Hann bjóst ekki við að þurfa að segja af sér sem forsætisráðherra daginn eftir þjóðaratkvæðagreiðsluna sem hann boðaði algjörlega að eigin frumkvæði til að styrkja stöðu sína og jafna deilur innan breska Íhaldsflokksins.

Árið 2016 var árið sem lýðræðið sannaði mátt sinn.