Mánudagur, 04. 08. 08.

Jóhanna Vigdís Hjaltadóttir ræddi í kvöld í sjónvarpi ríkisins við Ólaf Ragnar Grímsson í upphafi fjórða kjörtímabils hans á Bessastöðum. Ólafur Ragnar minntist tvisvar á það, sem hann kallaði „hermálið“ og sagði það hafa „klofið þjóðina í herðar niður“.

Hér er einkennilega að orði komist. Hinn pólitíski ágreiningur snerist um aðildina að Atlantshafsbandalagini (NATO), samstarfið við vestrænar lýðræðisþjóðir andspænis Sovétvaldinu. Um það var deilt, hvort nauðsynlegt væri að hafa varnarviðbúnað í landinu og hvort semja ætti við Bandaríkjamenn um varnir landsins og dvöl liðs þeirra hér á landi í krafti þess samnings. Ágreiningurinn tók á sig nýja mynd, eftir að Sovétríkin hurfu úr sögunni. Við erum enn í NATO og varnarsamningurinn er enn í gildi, þótt ekki sé lengur varnarlið með fast aðsetur í landinu.

Vinstri/grænir feta í fótspor Alþýðubandalagsins, þar sem Ólafur Ragnar var formaður, og eru enn á móti NATO og varnarsamningnum. Þjóðin var ekki „klofin í herðar niður“ vegna þessara mála. Það var ávallt traustur meirihluti meðal þjóðarinnar fyrir aðildinni að NATO, varnarsamningnum og veru varnarliðsins.

Í pistli í dag ræði ég um Alexander Solzhenitsín og spennu í Kína.